موسایی در صدر جامعه و مردم
علم عدل: بیست و پنجم رمضان، سالگرد قمری ربوده شدن امام موسی صدر و ناپدید شدن این اندیشمند جهان اسلام است.
امام موسی صدر در ۲۵ رمضان ۱۳۹۸هجری قمری برابر با ۱۳۵۷ هجری شمسی در لیبی ربوده شد؛ در حقیقت می توانم بگویم ربودن او توسط قذافی دست نشانده وخونخوار استعمار زدگان عرب و دست نشاندگان منطقه ای صهیونیستها صورت پذیرفت، داغی بر دل شیعیان ونه بلکه تمامی مسلمانان ومسیحیان آزاده لبنان ونه تنها لبنان، بلکه خاورمیانه وتمام آزاد اندیشان وبلند پروازان فکری واندیشه ای جهان گذارد. امام موسی صدر وابسته به گروهی خاص همچون حوزه وشیعه ومسلمان نبود. اندیشه ها ودیدگاههای اسلامی وانسانی او که بر گرفته از اندیشه های اسلام حقیقی، اسلامی که پیامبر راستین اسلام ص وخاندان برحقش، یعنی امامان معصوم علیهم السلام، ندای آنرا سر داده واز بیاناتشان تاکنون، رهروان حقیقی آن بزرگان بهره برده ومی برند، بود. امام موسی صدر حرکت خود واندیشه فراگروهی ومذهبی ودینی خودرا، از لبنان آزاد اندیش ودر میان طوائف مختلف مذهبی ودینی، که، از ادیان مختلف تشکیل گردیده بود، آغاز نمود. وی با گام نهادن در بین توده های اجتماعی ومردمی ازادیان ومذاهب گوناگون در لبنان وبا طرز تفکر های مختلف، جنبش بیداری ملت ها را جدای از دین ومذهب آنان، آغاز کرد وبا چنین طرز تفکر وایده ای بود که توانست در دل وقلب و سلولهای مسلمان ومسیحی ودیگر طوائف نفوذ کند ودم از حمایت وپشتیبانی مردم ستم دیده زند. او طرهای جهانی در سر می پروراند، که در این راستا اندیشه های وی در باره لبنان وفلسطین بود که در آن هنگام در جنگ داخلی فرو رفته بود. برخی بدنبال تجزیه لبنان بودند که وی مخالف آن بود. امام موسی صدر با عقیده ای محکم پیش می رفت وهمه وهمه جا را تکان می داد وتوده مردم از هر دین وآیینی را از آنجائیکه به خود وابسته ساخته بود، با خود همراه داشت، این خود نکته ومطلبی بود که دست نشاندگان عرب وجیره خواران صهیونیست را به نگرانی واداشته بود.
امام موسی صدر جنبشی در سطح توده مردم و نخبگان برضد رهبران فئودال ایجاد کرد که به شکل گیری مجلس اعلای شیعیان انجامید. امام موسی صدر آشکارا به پشتیبانی از قضیه‌ی فلسطین و وحدت ملی در لبنان پرداخت.
وی، به دنبال سفر انور سادات رئیس جمهور پیشین مصر به اسرائیل و شروع روند صلح مصر و رژیم صهیونیستی، سلسله اقداماتی را شروع کرد و در آنها به تبیین میزان خطرناک بودن اوضاع عربی و بازتاب آن بر جنوب لبنان و کل منطقه پرداخت. او اظهار داشت: «سفر سادات به اسرائیل به عقب گردهای تمدنی و تاریخی خواهد انجامید، مگر آنکه مسئولان عرب آنرا جبران کنند.»
در این میان با تحقق صلح میان مصر و اسرائیل، رژیم صهیونیستی به چند هدف عمده دست یاف۱-. تضعیف دنیای عرب در مقابل اسرائیل و شکسته شدن سد روانی میان این دو۲. تضعیف مصر و به زنجیر کشیدن بزرگ ترین قدرت نظامی عرب، ۳-فلسطینیان بطور رسمی بخش زیادی از سرزمین خودرا از دست دادند۴-. سایر کشورهای عربی نیز ناگزیر به امضای توافق نامه های مشابه و با همان شروط با اسرائیل شدند؛۵-. اسرائیل با وجود اشغال سرزمین های عربی، به رسمیت شناخته شد و دیگر برای اعراب چیزی نماند تا بر سر آن مذاکره کنند. امام موسی صدر در مصاحبه ای درباره‌ی اقدامات سوء گروه های فلسطینی می گوید: «من تلاش می کنم برای شیعیان توضیح دهم که این اقدامات، کار فلسطینیان نیست و تنها اقدامات گروه های تندرو و نفوذی و عوامل تنش آفرین است. مشهور است که نیروهای اطلاعاتی اسرائیل چیره دست ترین نیروها در دنیا هستند.» در ۱۳ ژوئن ۱۹۷۸ صدها نفر از عناصر حزب کتائب لبنان به سرکردگی سمیر جعجع به منزل طونی فرنجیه، نماینده‌ی مجلس و فرزند رئیس جمهور پیشین، سلیمان فرنجیه، حمله کردند و او و همسر و دخترش را به همراه ۳۵ نفر دیگر به قتل رساندند. امام موسی صدر حرکت های تاریخ ساز خودرا در امتداد فرو نشانیدن جنگ داخلی در لبنان آغاز نمود که در این میان می توان به اقدام مهم وتاریخی او اشاره نمود. امام موسی صدر در حرکتی بی نظیر دست به اعتصاب غذای سه روزه خود در مسجد صفا زد که تمام معادلات سیاسی لبنان را در هم نوردید وخیل مردم وسیاستمداران برای همبستگی با ایده واقدام او، رو به سمت مسجد صف گزاردند. در این هنگام بود که تمامی انظار ودیدگان لبنان ومنطقه رو به سمت مسجد صفا گزارد واین مسجد کانون ومحوری برای ایجاد صلح وآرامش برای لبنان ودر نتیجه منطقه گردید. سرانجام بعد از سه روز اعتصاب غذای امام موسی صدر که از این پس، شخصیتی فراگیر یافته وقدرت او از مرز لبنان فراتر نهاده بود، جنگ داخلی لبنان اختتام یافت، لیک دست نشاندگان صهیونیست را نگران ساخته ودر فکر چاره جویی انداخت. اگر دست به ترور او می زدند لبنان ومنطقه را در آتش جنگ خانمان سوز فرو می بردند. در این هنگام بود که در انتظار فرصت مناسب نشستند هنگام سفرهای منطقه ای امام موسی صدر بود که برای رایزنی در باره منطقه ومسأله فلسطین بود که تصمیم خودرا نهایی کرده ودر آخرین سفرش به لیبی که از طرف قذافی دعوت شده بود، دست به کار شوم خود زده وامام موسی صدر را ربودند. من در اینجا می توانم قاطعانه بگویم یکی از آن هنگام هایی که بندرت اتفاق می افتد وسران دست نشانده عرب منطقه باهم، هم نظر می گردند، در این جا بود. یعنی همه برای خارج ساختن امام موسی صدر از صحنه هم نظر شده واقدام شوم خودرا عملی ساختند. موضوع ربودن امام موسی صدر و ۲ همراهش، به دست معمر قذافی، دیکتاتور سابق لیبی، هم چنان، چه در سطح نخبگان و چه در سطح توده‌ی مردم، زنده و پابرجا است. نخبگان این مسئله را به جهت آنکه جنایتی متمایز در این عصر است، دنبال می کنند و توده‌ی مردم نیز درد خودرا از این غیبت ابراز کرده اند و هم چنان در انتظار بازگشت کسی هستند که خودرا وقف برآورده کردن مطالبات محرومان همه‌ی فرقه ها در همه‌ی مناطق، کرده بود.
در چنین موقعیتی پرسش این است که چرا با وجود مسلم بودن این جنایت، بر هیچ مسئله ای مانند آن از طرف سازمان های بین المللی غربی، شرقی، عربی و اسلامی سرپوش گذاشت شده است. آنها همیشه جنایت های قذافی و رئیسان دستگاه های نظام او را برشمرده اند، ولی مسئله ربودن امام موسی صدر جزو اولویت های آنان نبوده است.
پاسخ به این پرسش نیازمند در نظرگرفتن مجموعه ای از رخدادها و ارتباط آنها با یکدیگر است: از درگیری های عربی- صهیونیستی تا مسئله فلسطین و چالش های جاری در عرصه‌ی لبنان و انقلاب اسلامی در ایران.
روشن است که فاجعه‌ی ربودن امام موسی صدر، تصادفی پیش نیامد. این کار توطئه ای بود که بدون توافق بین المللی و بی اعتنایی عربی (اگر نگوییم خیانت عربی) تحقق نمی یافت. شاید اشاره به برخی رویدادها در این بخش خالی از فایده نباشد:
اولاً، امام صدر جنبشی در سطح توده مردم و نخبگان برضد رهبران فئودال ایجاد کرد که به شکل گیری مجلس اعلای شیعیان انجامید.
ثانیاً، امام صدر آشکارا به پشتیبانی از قضیه‌ی فلسطین و وحدت ملی در لبنان پرداخت.
ثالثاً، به دنبال سفر انور سادات رئیس جمهور پیشین مصر به اسرائیل و شروع روند صلح مصر و رژیم صهیونیستی، امام صدر سلسله اقداماتی را شروع کرد و در آنها به تبیین میزان خطرناک بودن اوضاع عربی و بازتاب آن بر جنوب لبنان و کل منطقه پرداخت. او اظهار داشت: «سفر سادات به اسرائیل به عقب گردهای تمدنی و تاریخی خواهد انجامید، مگر آنکه مسئولان عرب آنرا جبران کنند.»
رابطه میان امام موسی صدر و امام خمینی، علاوه بر رابطه ای خویشاوندی، رابطه ای اعتقادی و مبارزاتی بود. گذشته از آن، امام صدر پیوندی استوار با یاران امام خمینی داشت که در سال های پایانی حکومت شاه، ایران را ترک کردند.
می توان اظهار داشت که جنبش أمل نقش مهمی در این انقلاب داشته است، برای اینکه یکی از برجسته ترین چهره های جنبش یعنی دکتر مصطفی چمران که مسئول رده نخست سازمانی جنبش و از بزرگ ترین معاونان امام صدر به شمار می رفت، یکی از حامیان انقلاب ایران بود و بعد از پیروزی انقلاب وزیر دفاع ایران شد. حتی قبل از انقلاب، امام صدر سبب آشنایی حافظ اسد، رئیس جمهور سوریه، با امام خمینی شد. عبدالحلیم خدام، معاون رئیس جمهور پیشین سوریه، در گفت و گو با روزنامه الشرق الأوسط در این زمینه اظهار داشت: «پیش از پیروزی انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ میلادی، سوریه بوسیله امام موسی صدر با عناصری که برای انقلاب ایران زمینه سازی می کردند، ارتباط داشت... حتی گروهی از ایرانیان که دست پرورده‌ی موسی صدر بودند، همگی گذرنامه سیاسی (سبز) سوریه را داشتند.» امام موسی صدر در آخرین مقاله خود در روزنامه لوموند فرانسه با عنوان «ندای پیامبران» بر ستمگری شاه و رنج مردم ایران تاکید کرده و گفته بود که اهداف این انقلاب، اهدافی دینی، انسانی و متمایز است و ملت ایران دغدغه های امت اسلامی و در رأس آنها مسئله قدس و فلسطین را دنبال می کند. در حقیقت، بعد از ربودن امام موسی صدر بود که وزیران خارجه ایران و عراق در نیویورک با یکدیگر دیدار و توافق کردند که امام خمینی، که با فشار نظام شاه از ایران به عراق تبعید شده بود، از عراق اخراج شود. در تاریخ ۶ /۱۰/ ۱۹۷۸ امام خمینی از بغداد به پاریس رفت و در یکی از روستاهای اطراف پاریس اقامت کرد. در همین حال، ژاک شیراک نخست وزیر و رئیس جمهور پیشین فرانسه، در یادداشت های خود نوشته است: «سال ۱۹۷۸ میلادی وقتی آیت الله خمینی که چند سال بود به عراق تبعید شده بود از این کشور اخراج شد، صدام حسین بوسیله سفیر خود در پاریس نامه ای برای من فرستاد و در آن به من سفارش کرد که به خمینی اجازه ورود به فرانسه داده نشود... صدام در این نامه چنین آگهی داده بود که بسیار مراقب باشید. بگذارید او به لیبی برود. در آن زمان من هنوز نخست وزیر نشده بودم، ولی با این وجود فوراً این نامه را به رئیس جمهور ژیسکار دستن دادم. او هیچ توجهی به آن نکرد و حتی کاملاً برعکس آنچه رئیس جمهور عراق گفته بود، عمل کرد.» رخ دادنِ پی درپیِ حوادث، میزان ارتباط امام موسی صدر و امام خمینی را روز به روز روشن تر می کرد و نظام شاه و دستگاه های اطلاعاتی دنیا و به دنبال آن نظام های وابسته‌ی عربی نیز این ارتباط را دریافتند. ودر این جا بود که دست به توطئه شوم خود که قذافی در این زمینه اعلام آمادگی کرده بود زدند وامام موسی صدر را ربوده وتارکنون این حرکت شوم را به شکلی در ابهام قرار داده اند.
در اختتام باید این حقیقت را آشکار سازم، نقشه شومی که برای امام موسی صدر در مرکز صهیونیست های منطقه طراحی گردید، در همان راستا تیغ تیز خودرا به مرکز تشیع یعنی حوزه علمیه نجف اشرف که امام موسی صدرها را پرورش می دهد، نشانه گرفت وبرای متلاشی ساختن این حوزه ومحور شیعه، شخصیت ها وستارگان حوزوی واجتماعی که هریک به شکلی از جایگاهی ویژه در حوزه علمیه نجف اشرف وجامعه ایران وعراق برخوردار بودند ونقش مهمی در بیداری فکری وخدمت رسانی به جامعه خودرا ایفا می نمودند دستگیر ساخته وهمچون امام موسی صدر به نقاط نامعلومی بردند.
شهید آیة الله انصاری وشهید آیة الله جواهری وشهید آیة الله قزوینی وشهید آیة الله سید مرتضی خلخالی وشهید آیة الله سید رضا خلخالی ودهها چهره درخشان دیگر حوزه نجف اشرف را به همراه مرحوم شهید آیة الله سید محمد باقر صدر، که عموزاده امام موسی صدر بود و در خود دنیایی ازاندیشه وگسترده نگری علاوه بر جایگاه علمیش را نهفته بود، همچون امام موسی صدر از درب خانه ربوده وتنها به پیکر به شهادت رسیده مرحوم آیة الله صدر دسترسی یافتند ودیگران همچون یار باوفایشان، امام موسی صدر، ربوده شده و هنوز از سرنوشت این عزیزان هیچگونه خبری بدست نیامده است. به امید روزی بسیار نزدیک که این ستارگان کهنسال رخ نمایند.
مگر نه این است که ألیس الصبح بقریب ؟ * انتشار یافته در کانال تلگرام نویسنده. ۱ اردیبهشت ۱۳۹۶
منبع: علم عدل
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب