رویكرد دین معلم محوری است!
علم عدل: یكی از بحث های جدی در حوزه تعلیم و تربیت تفاوت مكاتب گوناگون در تعیین محور اصلی تمركز برای برنامه ریزی و حمایت و طراحی برنامه هاست.
برخی رویكردها بر محوریت دانش آموز و برخی دیگر بر اصالت متن و برنامه درسی تاكید دارند و برخی دیگر نیز به نكات دیگری توجه می كنند. آنچه از مطالعه و بررسی رهنمودهای دین اسلام در این عرصه به دست می آید این است كه رویكرد دین "معلم محور" است و در بین عناصر مختلف نظام تعلیم و تربیت بیشتر از همه به جایگاه معلم توجه دارد.
از سویی اصل و اساس دین بر تعلیم و تربیت استوار است و هدف بعثت پیامبران همین آموزش و پرورش بوده است و از طرف دیگر پیام دین و دعوت الهی با تعلیم و تربیت به نسلهای آینده می رسد، پس سوژه آموزش و پرورش در یك نظام و جامعه دینی بطور طبیعی باید بسیار مهم تر و جدی تر از سایر جوامع باشد.
توجه دین به نقش معلم و تاكید بر حفظ شأن و جایگاه او از آن روست كه اگر معلم صلاح و سلامت داشت، می توان به توفیق كارش امیدوار بود و چه بسا با وجود یك معلم موفق و شایسته فقدان ضعف عناصر قابل چشم پوشی باشد - برای اینكه مثلا معلم صالح خود متن را فراهم می كند- اما فقدان معلم مناسب را با فرض وجود همه عناصر دیگر به هیچ وجه نمی توان جبران كرد.
تحقق این هدف تنها در صورتی امكان دارد كه علاوه بر تربیت نیروهای متخصص و بهره مند شدن آنان از دانش، تخصص و تجربه لازم، شأن و جایگاه معلم در محیط اجتماعی نیز عملا ارتقا یابد و علاوه بر این سطح زندگی و درآمد شغل معلمی نیز به حدی آبرومند و معقول برسد كه موجب تشویق نخبگان به اشتغال در این حرفه گردد.
معلم زمانی می تواند مسؤولیت سنگین خودرا -به عنوان جانشین انبیای الهی- ادا كند كه حداقل های لازم برای یك زندگی متوسط و معقول را دارا باشد و بدین جهت باید نیاز مادی او تا حدی فراهم شود كه بتواند با آرامش خاطر به اجرای تعهد معنوی خود بپردازد.
متأسفانه به دلیلهای گوناگون همچون بی توجهی به اصل این جایگاه و مسؤولیت اساسی در سالهای گذشته، به مرور از حرمت و شأن معلمی كاسته شده و نه تنها معلمان در اندازه و میزان توقع نظام دینی مورد تجلیل قرار نگرفته اند بلكه با تحولات اجتماعی جدید و تغییرات سبك زندگی و حضور رسانه های اجتماعی و فضای مجازی دیگر همان نقش و جایگاه سابق را هم ندارند.
در عین حال رویكرد حافظه گرا و كنكور محور نظام آموزشی نیز مشكل را دوچندان كرده و حدودا چیزی از آن اهداف و آرمانهای متعالی كه مدعی پرورش و تربیت نسل صالح و سالم برای آینده بود باقی نگذاشته است.
وقتی همه فكر و ذهن معلم درگیر قسط عقب افتاده و اجاره خانه اش باشد و عصرها بخواهد مسافركشی كند یا سفارش پیتزافروشی را به مشتری ها برساند، خودتان تصور كنید وقتی دانش آموز مسافر معلم است و از او می خواهد تا چمدانش را بردارد و در صندوق بگذارد یا وقتی شاگردش در خانه را باز می كند كه پیتزا را تحویل بگیرد و احیانا انعامی به او بدهد چه چیزی از رابطه معنوی میان معلم و شاگرد باقی خواهد ماند؟
اگر می خواهیم اهداف نظام تعلیم و تربیت تحقق یابد، نخست باید برمبنای آموزه های دینی برای حفظ حرمت معلمان و تقویت شأن اجتماعی و تأمین نیازهای اقتصادی آنان بكوشیم، آن گاه می توان انتظار داشت كه معلمان با خاطری آسوده و دلی آرام به آموزش و پرورش فرزندان این كشور بكوشند.
* انتشار یافته در روزنامه خراسان
منبع: علم عدل
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب